نفرین به این عشق ... *

دلم می خواست تنها برم،

وقتی فهمید بودن یا نبودنش برام فرقی نداره، کلی معذرت خواهی کرد و گفت نمی تونه بیاد.

آماده شدم،

هر لحظه استرسم بیشتر میشد؛

فکر می کردم تا چند ساعت دیگه میرم تو جمع و " باز " احساس تنهایی می کنم.

فکر می کردم حتماً باز حالم بد خواهد شد از رفتار آدم ها، فکر می کردم حتماً باز غمگین تر برخواهم گشت ...

اما نمی تونستم از رفتن بگذرم؛ باید می رفتم.

از دور قدم هامُ شمرده برداشتم و جلو رفتم، مطمئن نبودم آدرسُ درست رفته باشم.

وقتی مطمئن شدم، رفتم نشستم رو یه صندلی.

داشت میخوند: بهار من سکوت بنفشه های زردِ، گرفته بوی حسرت؛ بهارِ من چه زردِ ...

هیچ احساسی نداشتم؛

خنثائه مطلق !

مراسم شروع شد؛

نمی خواستم به مضحکی مراسم فکر کنم.

به خودم یادآوری کردم برای چی اومدم ...

خیلی زود گذشت؛

بلند شدم ُ خیره شدم به مزارش ...

همه ایستاده بودن،

زمان ایستاده بود،

من ایستاده بودم؛

همه داشتیم اون رُ تماشا می کردیم ...

ازش چشم کندم ُ رفتم سمت ماشین

...

به خودم اومدم، از پنجره ی ماشین زل زده بودم به آسمون ...

شروع کردم به خوندن: گل دلفریب من، پس بوی گلبرگ تو کو ؟ ...

دلم گرفت، اما یک آرامشی مانع ناراحتیم میشد.

چی شدی تو ؟...

کلافه شدم از این همه بودن ُ نبودن ...

از همه ی ناشناخته ها و مجهولات ...

چشمم به آسمون بود؛

احساس آرامشی بهم دست داده بود که مدت ها مثلش رُ تجربه نکرده بودم،

احساسی که شاید هیچکس دیگه ای هم تجربه ش نکرده باشه ...

از ماشین پیاده شدم، باد می وزید، من باهاش می خوندم: پا در زنجیر، قصه بی پایان؛ آسمان از توست، سهم من زندان ...

امروز سومین روزی هست که از اون تاریخ میگذره؛

من خوردم، خوابیدم، پوشیدم و همه ی کارهایی که یه آدم زنده انجام میده رُ انجام دادم.

اما هوایی که تو سرم افتاد، رفتنی نیست که نیست.

میلی که از جنس این زمین خاکی نیست ...

هوای ماندگاری آرامشی که وجودمُ گرفته ...

+ جمعه ای که گذشت، سالگرد مرگ هادی پاکزاد بود؛

خواننده ای که صدای خاموش نوع بشر بود و نه صدای یک نفر !

خواننده ای که نماد بود، نماد انسان نا امید عصر حاضر.

* سوزی که این صدا داره، قلب آدم رُ به درد میاره؛

عمیقاً ناراحتم برای بشری که باید دنبال دلیل باشه تا بتونه بی مزد جون بکَنه تا زمین بتونه به گردشش ادامه بده ... !